ඔබේ සමීපතමයෙකු දරුණු අසනීපයකට ගොදුරු වූ විටකදී ඔබ ඒ සමගින් කටයුතු කරන්නේ කොහොමද?

ලෙඩ දුක්, රෝගාබාධ කියන එව්වා කලින් කියලා එන්නේ නැහැ. සාමාන්‍යයෙන් සුව කිරීමට පවා අපහසුයි කියලා සැලකෙන රෝගාබාධයන් පවා අපේ සමීපතමයෙකුට නොහිතන මොහොතකදි වැළඳිය හැකියි. හැබැයි ඒ කියන්නේ හැමදේම අවසානයි කියන එක නෙවෙයි. අපේ ජීවිතය පවතින තුරාවට බලාපොරොත්තුව රැඳී තිබිය යුතුයි. අන්න ඒ නිසාම අපි මේ වගේ අවස්ථාවකදී කරන්න ඕන දේවල් සම්බන්ධයෙන් පෙළගැස්මක් වැදගත් වෙන්නේ.

 

1. තත්ත්වය පිළිගන්න වෙනවා

මේ තමයි මූලික කාරණාව. පවතින යථා තත්ත්වය පිළිගැනීම. ඒ කියන්නේ, අපේ ආදරණීයයෙක්ට යම් කිසි දරුණු රෝගී තත්ත්වයක් වැළඳිලා නම්, වෛද්‍යවරු ඒ සම්බන්ධයෙන් යම් කිසි මතයක් ප්‍රකාශ කරනවා නම්, අපිට යතාර්ථය ඒකයි කියලා පිළිගන්න සිද්ධ වෙනවා. එතනදී අපිට අවශ්‍ය නම් දෙවැනි හෝ තෙවැනි වෛද්‍ය මතයක් විමසන්න පුළුවන්. ඒකේ ගැටළුවක් නැහැ. හැබැයි ඒ හැම විනිශ්චයකදීම කියවෙන්නේ රෝගය යම් කිසි දරුණු තත්ත්වයක තියෙනවා කියන එක නම්, තවදුරටත් ඒක නොපිළිගන්න උත්සාහ කරන එකේ තේරුමක් නැහැ. තත්වය ඇති සැටියෙන් පිළිගත්තට පස්සේ අපිට පුළුවන් එතනින් එහාට කටයුතු කරන විදිය හිතන්න.

 

2. බලාපොරොත්තුව මා හැර දමා නොයන්

බලාපොරොත්තුව කියන්නේ ඉතාම අරුම පුදුම බලවේගයක්. ජීවත් වෙලා තවදුරටත් වැඩක් තියෙනවද කියලා හිතෙන මොහොතක පවා බලාපොරොත්තුව අපිව ජීවත් කරවනවා, ජීවිතේ ඉදිරියට යන්න අපිට ශක්තිය ලබාදෙනවා. අන්න ඒ නිසා අපි අපේ හිතේත් බලාපොරොත්තුව වර්ධනය කරගන්න ඕන. අසීරු අවස්ථාවක ඉන්න අපේ සමීපතමයාගේ හිතේත් බලාපොරොත්තුව ඇති කරවන්න උත්සාහ ගන්න ඕන. මොන දෙයක් සිද්ධ වුනත්, හැමදේම නරකින් නරකට යනවා වගේ පෙනුනත්, හෙටත් අපිට ඉරක් පායනවා කියන බලාපොරොත්තුව අපේ හිතේත්, රෝගාබාධයෙන් පෙළෙන අපේ සමිපතමයාගේ හිතේත් ඇතිකරවන්න ඕන.

 

3. හැමෝගෙන්ම උදවු

අපි සමහරු ඉන්නවා, තවත් කෙනෙක්ගෙන් උදවුවක් ගන්න හරිම මැලිකමක් දක්වන්නේ. හැබැයි මතක තියාගන්න, තමන්ගේ පවුලේ අතිශයින්ම සමීපතමයෙකුට දරුණු රෝගාබාධයක් වැළඳෙනවා කියන්නේ, අපිට අනෙක් අයගේ උදවු අවශ්‍ය වෙනවා කියන. තවදුරටත් ඔටෝ පයිලට් දාලා ජීවිතේ ගෙනියන්න බැහැ. අපේ කාලයෙන්, ශ්‍රමයෙන්, ශක්තියෙන් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් අපේ ආදරණීයයා වෙනුවෙන්, එයාගේ මානසිකත්වය වෙනුවෙන්, ප්‍රතිකාර සහ වෙනත් වුවමනා එපාකම් වෙනුවෙන් වැය කරන්න වෙනවා. අන්න ඒ නිසා අපිට හිතමිතුරන්ගෙන්, නෑදෑයන්ගෙන්, අනෙකුත් ආදරණීයයන්ගෙන් වගේම රැකී රක්ෂා ස්ථානයන්වල ඉන්න එකට වැඩ කරන අයගෙන් පවා උදවු උපකාර වුවමනා වෙනවා. හැබැයි අපි ඒ අයට ඒ බව කිව යුතුයි. ඒ අයගේ උදවු පිළිගත යුතුයි.

 

4. අපිව බලාගන්න ඕනැත් අපිම තමයි

මෙන්න මේ කාරණාවත් කොයිතරම් වැදගත්ද කියලා තේරෙනවනේ. අපේ ආදරණීයයාව ගොඩදාන්න නම් අපිත් කෙලින් ඉන්න ඕනෑ. ඒ කියන්නේ මානසිකව හොඳ සෞඛ්‍ය මට්ටමකින් ඉන්න ඕන විතරක් නෙවෙයි, ශාරීරිකවත් හොඳ සෞඛ්‍ය මට්ටමකින් ඉන්න ඕන. කොටින්ම කියනවා නම් වෙලාවට කන්න, වෙලාවට නිදියන්න ඕන. අනවශ්‍ය අනතුරු කරදර සිද්ධ නොවෙන විදියට කල්පනාවෙන් ඉන්න ඕන. ඔය එක්සයිස් පාරක් එහෙමත් දිනපතා දැම්මට කමක් නෑ. මොකද ස්ට්‍රෙස් එක පාලනය කරන්න ශාරීරික යෝග්‍යතාවයත් බලපානවා. අන්න ඒ නිසා.

 

5. ඉගෙන ගමු

අපේ ආදරණීයයාට වැළඳී ඇති අසනීපය හෝ මුහුණ දීමට සිදුවී ඇති වෛද්‍ය තත්ත්වය සම්බන්ධයෙන් අපිත් දැනුවත් විය යුතුයි. ඒකට හේතුව තමයි, සැබෑ තත්ත්වය දැන සිටින තරමට අපිට යතාර්ථයට අනුගත වෙන්න හැකියාව තිබීම. ඒ වගේම ඒ අසනීපය හෝ වෛද්‍ය තත්ත්වය සම්බන්ධයෙන් අපේ හිතේ වැරදි තොරතුරු සහ මිත්‍යා මත තියෙන තරමට, අපිට ආදරණීයයාට උදවු කරන්න තියෙන අවස්ථාව ව්‍යාකූල වෙනවා. අන්න ඒ නිසා අපිට අන්තර්ජාලයේ පිළිගත් මූලාශ්‍ර ඔස්සේ හරි, ආදරණීයයාව පරීක්ෂා කරන වෛද්‍යවරයා ඔස්සේ හරි මේ තොරතුරු ලබාගන්න පුළුවන්.

 

6. ඇහුම්කන් දීම සහ ඉවසිලිමත් වීම

සමහර වෙලාවට බරපතල අසනීප තත්ත්වයකට ගොදුරු වෙලා ඉන්න ආදරණීයයෙක්ට මරණය ගැන වුනත් කථා කරන්න වුවමනා වෙන්න පුළුවන්. ඒක අපිට දරන්න ටිකක් අමාරු දෙයක් වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් එහෙමයි කියලා එයාගේ කථාව නතරකරන්න උත්සාහ කරන එක නෙවෙයි කළ යුතු දේ වෙන්නේ. ඒකෙන් සිද්ධ වෙන්නේ එයා අපිත් එක්ක එයාගේ හැඟීම් නොකියා ඉන්න උත්සාහ කරන එක විතරයි. අන්න ඒ නිසා අපි ආදරණීයයාට ඇහුම්කන් දීම සිද්ධ වෙන්න ඕන දෙයක්.

අනෙක් අතට, බරපතළ රෝගාබාධයකට මුහුණ දී සිටින ආදරණීයයෙක්ට හදිසියෙන් කේන්ති යන ස්වභාවයක් ඇතිවෙන්න පුළුවන්. ඒ වගේම එයාට අමතක වීම් වගේ තත්ත්වයන් ඇතිවෙන්නත් පුළුවන්. මානසික පීඩනය, විෂාදය වගේ තත්ත්වයන් ඇතිවෙන්නත් පුළුවන්. ඒක අපිත් ඉන්න තත්ත්වයත් එක්ක දරන්න අපහසු වෙන්නත් පුළුවන්. හැබැයි මතක තියාගන්න, අපේ ඉවසීම උපරිමයෙන් තිබිය යුතු අවස්ථාවක් මේක.

 

7. උපදේශනයත් අවශ්‍ය නම් අවශ්‍යයි

මේක ඇත්තටම බරපතල රෝගාබාධයකට මුහුණ දී සිටින අපේ ආදරණීයයාට වගේම අපිටත් වැදගත්. ඒ තමයි උපදේශන සහාය. මේ වගේ අවස්ථාවක් ඇත්තටම කෙනෙක්ගේ චිත්ත ධෛර්‍යය පහත හෙළන්න, මානසික තත්ත්වය අවුල් කරන්න සමත් වෙනවා. එහෙම වෙලාවක අපිට ඊලඟට කරන්න ඕන මොකක්ද කියන එක ගැන පවා අදහසක් නැති වෙන්න පුළුවන්. ඒ කියන්නේ, හොඳින් හිතන්න මතන්න, තීරණ ගන්න තරම් මනස නිරවුල් නැති වෙන්න පුළුවන්. ඒ වගේ වෙලාවක අපේ ලඟින් ඉන්න කෙනෙක් එක්ක අපිත් කතාබස් කරන්න ඕන. අපේ හිතේ තියෙන දුක, බය, අවිනිශ්චිතභාවය වගේ සංවේදනා හිර කරගෙන ඉන්නේ නැතුව පිට කරන්න ඕන.

අපිට වඩාත් වෘත්තිය උපදේශනයක් අවශ්‍ය නම්, අපිට පුළුවන් උපදේශන සේවයක් එක්ක සම්බන්ධ වෙලා ඒ අයගේ සහාය ලබාගන්න. අවශ්‍ය නම් අපේ ආදරණීයයාව වුනත් ඒ වගේ තැනකට යොමු කරන්න පුළුවන්. මනසුව පියස නැතිනම් සුමිත්‍රයෝ වගේ තැනක් ඒකට අපිට පිහිට වේවි.

 

අවසානයටත් අපි හිතේ තියාගන්න ඕන එකම දෙයයි. ජීවිතේ පවතින තුරාවට බලාපොරොත්තුවත් පැවතිය යුතුයි…